Zając jest smaczny wówczas, gdy dobrze skruszeje, to też po kupieniu należy go powiesić na kilka dni w hłodnem miejscu.
Na dzień przed użyciem trzeba zedrzeć z niego skórę, a uskutecznia się to w sposób następujący:
Zająca wiesza się na gwoździu za tylne nogi, nacina się skórę na tylnych nogach i ogonie i ściąga ją się w dół. Jeżeli skóra w niektórych miejscach nie chce się oderwać, należy ją nacinać nożem. Uszy zdejmuje się razem ze skórą. Następnie kładzie się zająca na desce i ostrożnie przeżyna się brzuch, żeby nie naruszyć kiszek. Kiszki po wyjęciu najlepiej spalić, żeby uniknąć nieprzyjemnego odoru. Wątróbkę wyjmuje się ostrożnie, aby nie naruszyć żółci, lecz trzeba uważać, czy wątróbka jest zdrowa, to znaczy, czy ma kolor jednolicie czerwony, bo tylko wówczas nadaje się do użytku.
Wypatroszonego zająca należy dokładnie wypłukać i wytrzeć na sucho czystą ściereczką. Następnie comber z tylnemi nogami odciąć, zaś żeberka, przednie łapy i łeb można użyć do barszczu, czerniny lub na pasztet.
Comber wraz z tylnemi nogami włożyć na 1—2 dni do marynaty. Dobrze jest nadrąbać comber na surowo, ażeby po upieczeniu łatwiej było go na półmisku podzielić.
Po wyjęciu z marynaty naszpikować zająca pokrajaną w cieniutkie paseczki słoniną (15 dk.), rozgrzać na brytfannie szmalcu ewentualnie masła, położyć na rozgrzany tłuszcz posolonego zająca, polać po wierzchu masłem i wsunąć do gorącego pieca. W czasie pieczenia polewać go sosem, w którym się piecze i sosem z marynaty. Gdy zając jest zrumieniony, dodać pokrojonej cebuli.
Po godzinie, gdy zając jest już miękki, należy go posypać mąką, podlać 1 szklanką śmietany i znowu wsunąć do pieca.
Gotowego zająca zgrabnie pokrajać i ułożyć na półmisku, poczem polać przecedzonym sosem.
Oddzielnie podaje się do zająca makaron włoski, buraczki, czerwoną kapustę albo też borówki lub kompot.
Zając – przepis pochodzi z książki „Jak gotować dobrze smacznie i tanio”, rok wydania: 1935.